امامزادگان عشق

حرف دل:

شهدا امامزادگان عشقند.
نه! این کافی نیست. به دنبال تعبیر والاتری می‌گردم برای توصیف شهید والامقام امروز. نوجوان ۱۷ ساله‌ای که با همه‌ی زمینیان فرق دارد.
بزرگمردی که برای پرواز، هرچه واژه ترس بود را بی‌معنی کرد و هرچه واهمه را از پای درآورد تا نزد امامش روسفید باشد.
 
از میان دست‌نوشته‌های خودش، نوع نگاهش را درمی‌یابم به این واژه. و به راستی که "ترس" را در قاموس او که قاموس شهادت است، راهی نیست. زیرا شهادت، برایش آسانترین و نزدیک‌ترین و راحت‌ترین راه است به وصال محبوب.
پس اگر، ددمنشانه‌ترین جنایت تاریخ نفاق را هم برایش رقم بزنند، او را باکی نیست؛ چرا که طالب شهادت است و تنها به شوق وصال، به این زیستن خاکی اندیشیده است.
و شجاعت است که در برابرش سر تعظیم فرود می‌آورد.
اما آه!
آه از دل مادرش، وای از قلب سوخته‌ی پدرش، که هیچ درکی را یارای همراهی آنان نیست.
وقتی همین چند ماه قبل، رهبر عزیزتر از جانم، به زیارت گلزار این شهید غیور مشرف گردید، فهمیدم که باید پای چه ابرمردی در میان باشد.

نام و نام خانوادگی: *طالب طاهری*
تولد: ۱۳۴۳ تهران.
شهادت: ۶۱/۵/۲۵، تهران. به دست منافقین خونخوار کوردل.
گلزار شهید: تهران، بهشت زهرا(س)، قطعه ۲۶، ردیف۳۳، شماره ۲۷.